Diyecek söz, tutulacak niyet, kurulacak cümle kalmadı; kadere teslim edilmiş hayatlar…
Ne bu zavallılık çare hayata; ne üzüntü, gözyaşı, ne de hamaset sarar yaraları… ‘Gamsızlarla’ ‘ah vah’cıların dünyası inandırıcılığını yitirdi.
Gözlerimizin önünde yıkımlar, gözlerimizin önünde ölümler, çaresizliğe kurban insanlar…
Mücadele insanlık için değil mi, insan gerçeği görüp teselli bahane arar mı?
Ölümleri seyrederken, olacakları bilirken ve her saniye değerliyken…
Sedece on şehirden ibaret ülkeler var dünyada; yani bir ülke kadar yıkıldık aslında! On şehirle birlikte bütün şehirleri yıkıldı bu koca ülkenin aslında…
Atalete söz geçmiyor, yapılmaya çalışılanlar da boşa düşürülüyor. Toplumsal dayanışma çare olmaya çalışırken insanlık onurunu ayakta tutuyor ama ne yazık ki insanlık can çekişiyor bu ülkede…
İnsan kurtarmanın uğraşı dışında, kalanları yaşatmanın telaşı sarıyor hepimizi. Yetişemedik insanlara; kesildi feryatlar, usul usul sustu sesler…
Bu ağırlıkla yaşayan yürekler neresinde durabilir sevginin, neresinden tutar şefkatin, esirgemenin, güvenin? Isıtabilir mi yakılan ateşler buz tutan akışını damardaki kanın? Sarabilir mi yaraları toplanan battaniyeler? Söndürebilir mi tutuşan gönül yangınını akan gözyaşları?
Elbette “en son umut ölür” ve en sarp kayalıklarda, uçsuz bucaksız çöllerde bile yeşertir hayat kendini… Hadi der hayat, hadi!
Öğrenilmiş çaresizliğe kapılmıyoruz, iki yüzlülüğe karnımız tok… Anadolu yüreğince bildiğimiz gibi eyleriz, bildiğimiz gibi ağlarız, bildiğimiz gibi yan yana, el ele, acının, ağıtların çığlığıyla saklarız ölülerimizi; yasın isyanı çınlarken yüreklerimizde… Bildiğimiz gibi kurarız hayatı yeniden elbette…
Peki ya sonra unutacak mıyız ihanetleri, nobranlıkları, haksızlıkları, gözden çıkarılmış yitik ömürlerimizi?…
Pamuklara da sarsak geçmeyen yaralar var hayatta, hiç darbe almasa da, betonlara gömülmese de, yaralı yüreklerimiz… Yaralı direnenlerin yüreği!
Hadi yürü onlarla, yürü hayatın ta içine!!!
