Senin zamanın küldendi diyecek tiyatro, tarih perdesinden elinde kanlı hançerle geçenlere, sonsuz sandıkları hükmün gölgesinde bir zehri söz diye büyütenlere, ölümü unutup ölçüyü şiddetle biçenlere, hiç bitmeyecekmiş sandığı bir yolda yürüyenlere. Senin zamanın küldendi diyecek tiyatro ve rüzgarın şarkısını söyleyecek.
Senin zamanın küldendi diyecek tiyatro, kanlı bir manzaradan sessizce geçip gidenlere, haksızlık karşısında dilsizleşenlere, çocuklar ölürken kafasını çevirenlere, uzlaşmadan bilgelik devşirenlere. Senin zamanın küldendi diyecek tiyatro ve yağmurun şarkısını söyleyecek.
Bir söz nereye ulaşır diye soracak kendine tiyatro, kendi kıyısında çürürken ömürler, kan izleriyle çizilirken bütün sınırlar, açlığa, işsizliğe, ölüme büyürken çocuklar, soracak tiyatro kendine, sahnenin sınırı nerede diye. Ezberlenmiş bütün replikler kimin göğünde asılı kalacak, kendine kapattığı anlamdaki çürümeyi soracak kendine, külün zamanını taşın zamanıyla karşılaştırarak.
Attis Theatre, Prometheus Bound (2010), photo: Johanna Weber
Senin zamanın küldendi diyecek tiyatro, yeryüzünde yurtlanacak yer bulmayanların öldüğü sulara bakarak, senin zamanın küldendi diyecek, içinde kadınların ve çocukların öldüğü evlere bakarak, senin zamanın küldendi diyecek, rüzgarın ve yağmurun şarkısını haykırarak.
Senin zamanın küldendi diyecek tiyatro, içinden geçtiği zamana bakarak, bir zamanlar kendini sonsuz sananların öykülerini anlatacak, bir finali var diyecek bütün korkunç öykülerin, değişebilir olanın ümidine yaslanacak ve hepsinin zamanı küldendi diyecek, ateşin şarkısını söyleyerek.
SÜREYYA KARACABEY
