Yeni bir yazıya bir türlü giriş bulamadım derken, nedenini buldum en azından… O zaman girişi bu “neden” olsun yazının…
Sanat ve tiyatronun hayata açılan kapısı “özgürlük”. Bu kapı sıkı sıkıya kapalıyken insanın keyfi kaçıyor, dilden dökülmüyor güzel sözler…
Demek ki olanla ve umutla devam edeceğiz yola; vazgeçmek olmaz. Güzelliklerden söz edemesek de, o kapıların açılması için, hayatı ışıtmak için sanata sığınırız, tiyatroya sarılırız.
Ne de olsa artık yaz geldi; ne de olsa parklar, sokaklar, alanlar bizim artık…
Madem ki bir salgınla, salgınla birlikte tümden yoksulluğa, çaresizliğe, umutsuzluğa terkedilmiş dünya, katledilen doğaya sığmaz olmuştur insan…
Madem ki betona hayran akıllar, köprüler, yollar, kanallar inşa etmektedir, yükselen binalara, paraya ve güce, övgüler düzmektedir…
Madem ki ötekiler, tümden ve kelimenin her anlamıyla hayatın dışına sürülmektedir…
Evet… Gün, bugündür…
Anadolu deyimiyle “Tosya’ya pirince giderken evdeki bulgurdan olan” iktidar seviciler, duymazdan gelenler, görmezden gelenler, yan yana yüründüğü sanılırken yolda kalanlar, geri dönenler, dostlukları, dayanışmayı paraya pula tedavül edenler farkedilmişken; durmak olmaz.
Sıkı sıkıya kapalı o kapılara dayanmak, itelemek gerek kapı kullarını…
Çünkü tarih tanıktır; gücü tükense de pes etmeyenlerle, bir söz, bir nefes, bir umut diyenlerle birlikte olur, ezilenden yana durur böylesi günlerden geçerken tiyatro.
“Biz her yerdeyiz” der böylesi günlerden geçerken tiyatro. Çünkü toplum içindir sanat, insana dairdir tiyatro…
“Bizde yürek, bizde inat, bizde direniş ruhu ve inanç var” der böylesi günlerden geçerken tiyatro. Eyler her koşulda, söyler sözünü!
“Nerde kalmıştık?” der böyle günlerden geçerken tiyatro. Dertlerin, sıkıntıların içinden bulur malzemesini. Sonra bir soru sorar akıllara, bir gülücük kondurur dudaklara!
İşte o zaman ışıldar hayat, serpilir yan yana olmanın, güvenin, sevginin kokusu yüreklere…
E hadi o zaman… Nerde kalmıştık?!
KIMIZ ZEYNEP BOZKIR
