Pınar Çekirge bu defa, 6 Mart 1987 tarihinde aramızdan ayrılan Gülistan Güzey’i yazdı…
*****
1980’lerin ilk yarısında, İstanbul Belediyesi Şehir Tiyatroları’nın Muhsin Ertuğrul Sahnesi’ nde izlediğim “Anastasya”yı hatırlıyorum. Gülistan Güzey siyah şalı, elinde gümüş saplı bastonuyla sahnede bir ışık seli gibiydi. Ne çok alkış almıştı perde sonunda.
Şimdi düşünüyorum da, bir hayli filmde de önemli roller üstlenmişti. Özellikle “Akasyalar Açarken”de yaşar kıldığı Lale ve “Kanun Namına”da Ayten yorumlarını hiç unutmadım. Ve tabii, “Pamuk Prenses” in dadısını da. “Acı Hayat” , “Hırsız Kız”, “Yarın Ağlayacağım”, “Kanun Namına” , “Yağmur”, “Kadın Asla Unutmaz”, “Paydos” , “Kadın Severse”, “Hürriyet Apartmanı”…
Mehmet Ali Erbil ile “Şıpsevdi”, Hulusi Kentmen ile başrolleri paylaştığı “Parkta Bir Sonbahar Günü” adlı televizyon dizileri…
Sanki Recep Bilginer Meserret Hanım’ı onun için yazmıştı. O iyi yürekli anneanneye ruh üfledi Gülistan Güzey. Meserret‘i de, tıpkı Mine gibi sonsuzluğa taşıdı. Ustalıklı oyunculuğuyla kalplere, hatıralara nakşetti.
Daha öğrencililik yıllarında gözüne çarpan, Şehir Tiyatrosu’nun kadın oyuncu adayları aradığına dair ilanı, bir anda hayatını değiştirmişti Gülistan Güzey’in. Açılan sınavı başarıyla kazandı.
O artık Istanbul Belediyesi Şehir Tiyatrosu oyuncusuydu. “Atina’ lı Timon”, “Renkli Fener”, “Gizli Oturum”, “Benim Üç Meleğim” , “Mine”, “Kral Lear”, “Hile ve Sevgi”, ” III.Selim”, “Perşembenin Hanımları” ve daha pek çok piyeste önemli roller oynadı, büyük başarılar elde etti. Aynı başarıyı sinemada da gösterdi.
Mesut Kara, 2016’da yazdığı bir makalede Gülistan Güzey’i “Mutsuz Güzel” (Evrensel gazetesi, 19.06.2016) olarak tanımlamış, sanatçının yaşadığı iç kırıklıklarını, hüzünleri ne güzel anlatmıştı.
Mesut Kara, Gülistan Güzey’in en yakın arkadaşı, sırdaşı olan Sezer Sezin‘den de bahsetmişti yazısında:
“Sezer Sezin de, buluşmalarımızda zaman zaman Gülistan Güzey’le ilgili anılarını paylaştı benimle. Ortaya çıkan hep iyi niyetli, arkadaş canlısı bir Gülistan Güzey’di. Bir başka yakın arkadaşı Saduman Ayşın da, Gülistan Güzey’i şu cümlelerle tanımlıyordu yazdığı bir yazıda: ‘Çok romantiktir. Bir müzik parçasını dinlerken ağlar. İçten ve samimidir. Sevdikleri için yapamayacağı fedakârlık yoktur. O’nu bütün uzaktan tanıyanların görüşlerinin aksine, son derece tevazu sahibidir. Maddiyata kıymet veriyormuş gibi görünmesine rağmen hoşuna gidecek ve ona tatlı sözler söyleyebilecek olan erkekle el ele mehtapta dolaşmayı tercih eder.”
Şükriye Araç ile Gizli Oturum 1955. (Doğan C, “Altın Yıllar” İ.B.B. Yay, Istanbul, 2016)
Mesut Kara’nın yazdıklarını okurken, ürperiyorum ister istemez. Gülistan Güzey’i neden çok sevdiğimi, neden sadece perdede ve sahnede gördüğüm bir insandan bu kadar etkilendiğimi daha iyi ayrımsıyorum.Bir kanbağımız, doku uyumumuz var, hissediyorum. Birbirimizin tanığı ve suç ortağıyız sanki.
“Ümitsiz aşklara düşüp ağlayarak, yana yakıla yakın dostlarına koşup içini dökebilecek kadar sahici ve içten olan Gülistan Güzey ne yazık ki beraberliklerinde, evliliklerinde aradığı mutluluğu bulamaz. ‘ İnsanlara çok çabuk inanırım. Bunun zararını da gördüm ‘ diyen Gülistan Güzey defterine Shakespeare’in şu sözünü yazar: ‘İnanmış olmak için aldatılmaya göz mü yummalı? Yoksa aldatılmaktan korkarak hiç mi inanmamalı?”
Mine oyunu, 1959. (Doğan C, “Altın Yıllar” İ.B.B. Yay, Istanbul, 2016)
Benim için masumiyetin, hoşgörünün, şefkatin, ince bir zarafetin, yüreğe işleyen o tılsımlı gülümseyişin, iyilik dolu bir çift gözün simgesiydi Gülistan Güzey. Alıp götüren dupduru, adeta sedefli aylalarla kuşatılmış bir güzelliği vardı. Sevginin, asaletin billurlaşmış haliydi sanki.Ve hep o sonsuz nezahat.
6 Mart 1987 de, o İstanbul’un kara yenildiği günlerde aramızdan ayrılmıştı. Sadece elli yaşındaydı. Otuz dört sene akıp geçmiş. Bir oyuncu, nasıl eskimez bellekte, nasıl solup gitmez. İşte örneği!
Bu alkış, bu özlem yine Gülistan Güzey için. Her zaman ve daima…
PINAR ÇEKİRGE
